Ik vond een paar kleuren die ik leuk vond en had wat tijd, dus besloot ik er iets mee te doen. Twee van mijn blues waren qua tint vrij gelijkaardig, maar de ene had schittering en de andere was een eenvoudige matte kleur. Ik ben ook dol op paars en was blij te ontdekken dat mijn blues zo goed ging met de paarse tube waar ik jaren aan heb gewerkt. Ik wilde een neutrale kleur die bij deze buis zou passen, dus ik wisselde een munt tussen wit en zwart, wetende dat ze heel verschillende schilderijen zouden produceren.
Ik moet toegeven dat ik best blij was toen de witte munt de kop raakte. Deze rijke, donkere kleuren zien er geweldig uit met zwart als neutraal. Maar het had allemaal één noot kunnen zijn. Het was een tijdje geleden dat ik een flipcup had gebruikt, dus besloot ik het nog een keer te proberen. Het aanbrengen van laagjes op mijn kopje was moeilijk omdat ik me zorgen maakte dat ik niet genoeg wit zou hebben zodat het niet doorschijnt. Het zou de kopjes er ook klein uit laten zien.
Toen ik de beker optilde, had ik een grote blauwe klodder met een paar strepen paars en bijna geen wit. Mijn angsten leken reëler dan ik dacht. Maar toen het tijd werd om te kantelen, werd mijn ongelijk bewezen! Mijn canvas werd opgeschrikt door het wit, dat luid en trots naar voren kwam.
Het deed denken aan een luchtfoto van een opkomende tropische storm of orkaan. Het wit deed zijn werk perfect en creëerde overal lijnen en cellen. En zelfs waar de kleuren een beetje modderig begonnen te worden, creëerde het prachtige lichtlila en babyblauwe kleuren. Het voelde chaotisch en natuurlijk, bijna als een enorme storm, en het was allemaal erg overweldigend.
Soms heb je in de kunst een beetje een reiniging van het gehemelte nodig, of dat nu teruggaat naar de basis of gewoon helemaal opnieuw begint. Dit was wat ik nodig had om verder te gaan met mijn toekomstige projecten.
